Op 9 juni ging ds. Annabell de Jong voor in de dienst. Haar overweging ging over een bekende tekst uit het evangelie van Mattheus: het begin van de bergrede met wat vroeger wel de zaligsprekingen werden genoemd; gelukkig wie …
Gelukkig de vredestichters, want zij zullen kinderen van God genoemd worden. Vrede stichten is te vergelijken met het werken in je tuin. Je zaait en dan worden je zaailingen de ene keer meteen door de slakken opgegeten en de andere keer krijgt je een onverwacht grote oogst. Zo is het ook met vrede, je kunt je best doen om vrede te zaaien, maar dat gaat ook met wisselend succes.
Zoals we van Annabell gewend zijn, werden we ook aan het werk en aan het denken gezet. We spraken in tweetallen over of wij in onvrede met mensen leven en hoe we dat denken te verbeteren. Annabell adviseerde om over een paar weken elkaar nog eens aan te spreken en te vragen of je je aan je voornemens hebt gehouden.
En dan Kinderen van God. Dat is de huidige inclusieve vertaling. De oude vertaling Zonen van God heeft toch wel een extra betekenis. Immers de zonen dat zijn de erfgenamen in de bijbelse tijd en zij hebben de opdracht de zaak voort te zetten.
