Op 16 maart hielden we in onze kerk een vredeswake voor Gaza. We volgden de liturgie die deze dag in verschillende Doopsgezinde kerken in Nederland werd gebruikt. Daarin was ruimte om onze gevoelens te delen.

Jan-Evert Bom deed dat met een gedicht dat hij voor deze wake schreef.

Men leeft niet om het leven zelf,
maar wel om te bestaan.
Daartoe leven we onder een gewelf,
op aarde wel te verstaan.

Daar zijn we dan weer niet alleen,
er zijn er zoveel meer.
We lijken ook wel op elkaar,
op de een een beetje meer.

Op de ander dan weer minder,
dat maakt het eigenlijk wel speciaal.
Het geeft eigenlijk geen hinder,
‘t is wel bijzonder allemaal.

Toch wil het wel eens wringen,
waarom de ene wel en de ander niet?
Dat zijn zo van die dingen,
die geven soms verdriet.

Dat gaat van kwaad tot erger,
soms zelfs tot oorlog en geweld.
Het lijkt ook niet te stoppen,
het draait om macht en geld.

Dat is uiteindelijk niet belangrijk,
mens geef elkaar de hand.
Het draait uiteindelijk om één ding:
hoe ga je met de ander om, dat is
de weg naar het beloofde land.

Foto’s Jan Dekkers